vrijdag 7 september 2012

Zomaar een flauwekulletje

Ik heb weer eens iets. Mijn blog gaat zachtjes aan meer lijken op een verslag van dokters-en ziekenhuisbezoeken dan waar het voor bedoeld is. Steeds denk ik: ik zeg er niks meer van maar op een of andere manier heb ik toch de behoefte om het op te schrijven. Sorry voor degene bij wie het de keel uit gaat hangen.
Eind vorige week kreeg ik van de een op de andere minuut last van m'n elleboog. Een beetje pijnlijk, niks te zien maar dat werd snel erger. Na een uur was het niet meer te harden en zijn we naar de EHBO gereden. Na de gebruikelijke rituelen moesten we wachten totdat er een dokter kwam. Die kwam 's nachts om 00.15 uur, terwijl we al vanaf 9.00 uur zaten te wachten. Zij constateerde dat het (alweer) een slijmbeursontsteking was in combinatie met een beknelde zenuw en dat ik wel helse pijn moest hebben. Nou dat klopt, want ik zat te schreeuwen van de pijn. Je moet alle begrip hebben dat het druk is enz., maar met zoveel pijn kun je ze allemaal wel door de mangel halen. Ik moest nog wachten totdat er iemand een drukverband en een mitella kwam aanbrengen en al met al waren we om 02.00 uur thuis. Ik heb morfine meegekregen voor de hele week als pijnstiller, dus vraag me niet hoe ik me voel.
En zoals gewoonlijk, JE KUNT HELEMAAL NIKS! Met één linkerhand kun je niet veel doen.

Inmiddels kan ik m'n arm weer een beetje bewegen en met wat pijn en moeite ook weer wat prutsen. Ik weet dat ik rustig aan moet doen, maar kan het niet laten. Je kunt ook met één hand achter de naaimachine heb ik ontdekt.
Ik ben een beetje verslingerd geraakt aan die kleine werkjes. Je kunt er veel in kwijt en makkelijk te hanteren in dit geval.
20 x 20 cm op canvas.